14 November 2006, Puerto Pyramid (Arg.). Walvisbaai

Toen ik op de Falklands was, trof ik twee Nederlandse jongens die ook op reis waren. Ze vertelden me dat ze op Peninsula Valdez waren geweest, in Argentinië. Veel walvissen daar, zeiden ze, sommigen heel dichtbij. Eentje hadden ze er zelfs aangeraakt. Gaaf!! Dacht ik. Maar Argentinië lag niet op mijn route. Een week later, nog steeds op de Falklands, zat ik in de huiskamer van de “managershouse” op Carcass Island en ik pakte een boek met een mooie foto van een Orka er op. De plek waar de foto was genomen: Peninsula Valdez in Argentinie. P007-LJ4H3240_regenbuiWeer kreeg ik dat gevoel “daar moet ik heen!!”. Op het kaartje in het boek leek de afstand tussen Punta Arenas, waar ik na de Falklands zou zijn, en Puerto Pyramid niet eens zo heel groot. Dus het reisplan aangepast en met een huurauto richting Valdez, naar de walvissen, de orka’s en wat al niet meer.

Wat op de kaart (geen schaal) zo’n 700 a 800 km leek, bleek in werkelijkheid ruim 1800 km te zijn. 1800km Pampa’s met niets anders dan nandoes, guanaco’s en caracara’s. Zo’n eindeloze vlakte doet iets met je. Je laat je gedachten los en raakt in een soort trance waaruit je weer ontwaakt als er een keertje een auto voorbij komt. Enfin… na twee dagen rijden kwamen we (ik reis nog steeds samen met Margreet) aan in Puerto Pyramid. Moe maar blij dat we er waren. En een stuk warmer was het hier, zo’n 25 graden. Puerto Pyramid is een klein dorpje aan een grote baai met een stuk of 10 hotels en een fijn hotel was gauw gevonden. Tijd voor een koud biertje. Heerlijk, zo’n slok koninklijk vocht. Door het raam had ik uitzicht op de baai.

Opeens kwam uit het water iets donkers omhoog. WALVIS! Proestte ik in een slok en ik pakte gauw mijn verrekijker. P064-LJ4H4120_walvisEen reusachtige staart stak uit het water en bleef een seconde of 10 onbeweeglijk in dezelfde positie staan. Toen zakte hij weer weg in het water. Ik tuurde de rest van de baai ook meteen af en binnen de kortste keren telde ik nog zeker 15 walvissen. Staarten, koppen, lijven, spuiters. Dat moest nader bestudeert worden.

De volgende dag gingen we meteen een whale-watching-trip boeken en om een uur of 10 zaten we met nog een man of 10 in een klein rubberbootje. De lucht was blauw en het was bijna windstil. Ideaal om te whalewatchen. De eerste walvissen waren al gauw gezien. De vrouwtjes van de Southern Right-Whale komen hier in augustus om hun jongen te werpen. Op dit moment zijn de jongen al aardig gegroeid en meten zo’n 8 meter lengte. De volwassen dieren zijn zo’n 15 meter lang. Deze walvissen hebben de naam “Right Whale” gekregen omdat ze langzaam zwemmen en als ze geschoten zijn, blijven drijven. Da’s heel goed (Right) voor de walvisvaarders. Gelukkig zijn ze nu beschermd en zijn ze Right (goed) te benaderen.

P068-LJ4H4440_rightwhaleWe varen door naar een andere baai waar volgens de schipper nog meer walvissen zijn. En inderdaad…. overal waar je kijkt, ruggen, staarten, nevelwolken van ademende walvissen. Ongelooflijk maar waar. Vlakbij de boot zwemt een moederwalvis met jong en de schipper doet de motor uit. De walvissen zijn nieuwsgierig en komen naderbij. 20 meter, 10 meter, 5 en op het laatst tot tegen en onder de boot. De motor wordt weer gestart want zo dichtbij is niet helemaal veilig voor ons. We varen langzaam verder en de walvissen volgen ons, alsof ze mee willen.

Weer komen ze op bijna een armlengte van de boot. Heel goed zijn de witte walvisluizen te zien die de koppen bedekken. Iedere walvis heeft zijn eigen luizenpatroon. Na een goed uur in de walvisbaai gaan we weer terug. Een paar keer zien we nog een walvis in zijn geheel uit het water springen en verderop steken staarten uit het water, als een soort afscheid. Weer een onvergetelijke belevenis.

 

17 November 2006, Puerto Pyramid (Arg.). Orka’s

Het plaatje in het boek wat ik op de Falklands bekeek was van een Orka die half in zee, half op het strand lag. Bijna had hij een jonge zeeleeuw te pakken. Ooit heb ik eens op National Geographic Channel een film gezien over Orka’s die het strand op zwemmen om zeeleeuwen te pakken. En dat is hier gefilmd, op Peninsula Valdez. Alleen…. het seizoen wanneer de zeeleeuwen jongen hebben is eind januari, februari. Ik ben dus te vroeg. Maar toch wilde ik Orka’s zien, het liefst jagend. De beste plak, zo werd gezegd, is aan de oostkust van het schiereiland. De beste tijd: van 2 uur voor tot 2 uur na hoogtij. En het komende hoogtij was om half vijf s’middags.

P086-LJ4H5268_orkasmetomgevingOm 2 uur s’middags zaten we op de plek. Alhoewel… DE plek? Het strand bleek een kiezelstrand te zijn van zo’n 10 km lengte. En het hele strand lag vol met zee-olifanten. Stieren met harems, moeders met kalven: 1000-den. Meer dan ik ooit bij elkaar heb gezien. En dus… als een Orka het op een zee-olifantenkalf voorzien zou hebben, is er 10 kilometer aan keuze. Hier een Orka zien zou volgens mij een lot uit de loterij zijn, een zandkorrel uit een hooiberg.

We wachten. Margreet loopt even naar de wc en komt terug met nieuws: in het begin van de middag zijn er Orka’s gezien in Punta Norte, zo’n 60 kilometer naar het noorden. En er is een kans dat ze hierheen komen. We wachten weer. Het wordt 3 uur en het wordt 4 uur. Er is genoeg te zien. Reuzenstormvogels vliegen regelmatig rakelings voorbij en zee-olifanten doen van alles wat leuk is om te zien. Het wordt 5 uur en ik tuur nog steeds naar het noorden, waar ze vandaan zouden moeten komen, maar ik heb weinig hoop meer. Opeens zie ik rechts in mijn ooghoek op zee enige beweging. Ik draai me iets om en zie nog net een grote vin onderwater verdwijnen. Walvis…. of niet? Even later verschijnt er iets zwart wits boven water, een Orka. En nog eentje. En weer twee.

P090-LJ4H5284_orkasHet geduld is beloond. Een familie van 4 orka’s komt steeds dichterbij. Zo’n 50 meter uit de kust. Ze zwemmen snel maar er loopt een pad en we volgen ze totdat we bij een baai komen. Ze stoppen maar van jagen is nog geen sprake. Soms steekt er eentje zijn kop boven water om even te kijken wat er in de luchtwereld te zien is. Eentje klapt hard met zijn staart op het water. Door de drukgolven die daardoor ontstaan worden kleine vissen verdoofd en komen boven water drijven: eten (en toch een beetje jacht voor mij). Even later komt er ook nog een walvis de baai in zwemmen. Ontzettend mooi. Wat een dag. Weer is geduld beloond (..of misschien afgedwongen?)